Po ponad 800 latach bytu państwowego, 24 października 1795 roku Polska została wymazana z mapy świata. Wydarzenie to było pierwszym tego typu aktem w Europie i chociaż zdarzały się wcześniej aneksje, czy częściowe rozbiory państw, to jednak podział całego obszaru państwa pomiędzy kraje ościenne był zajściem niemającym wcześniej precedensu w historii. W konwencji petersburskiej z 26 stycznia 1797 roku zaborcy obiecywali nigdy nie dopuścić do wskrzeszenia Polski. Sądzili, że sprawa polska jest już zamknięta. Historia pokazała, jak bardzo się mylili. W dziejach Polski doszło do kilku zrywów powstańczych. W większości przypadków ich celem była obrona wolności lub odzyskanie niepodległości, a zasięg działań powstańczych objął prawie cały kraj. Część zrywów miała jednak charakter lokalny, ograniczony do jednego regionu, jak powstania wielkopolskie. W przeważającej większości polskie zrywy powstańcze mimo bohaterstwa walczących kończyły się klęską. Tych, które zakończyły się zwycięstwem było zaledwie kilka: wystąpienie Wielkopolan w 1806 roku, Powstanie Wielkopolskie w latach 1918–1919 roku, powstanie sejneńskie w sierpniu 1919 roku, trzecie powstanie śląskie w 1921 roku. Mieszkańcy poznańskiego – Wielkopolanie i Kujawiacy gremialnie brali udział we wszystkich najważniejszych powstaniach polskich. Wśród nich znaleźli się ochotnicy z Mogilna, Strzelna, Trzemeszna, Orchowa, Dąbrowy, Jezior Wielkich – współczesnych powiatów: mogileńskiego, gnieźnieńskiego i słupeckiego. Prezentowana w Muzeum Niepodległości w Warszawie wystawa pt. „Nasze zrywy powstańcze 1806–1918/19” jest owocem współpracy samorządów zrzeszonych w Stowarzyszeniu „Sąsiedzi”. To wyraz hołdu i szacunku dla mieszkańców regionu zaangażowanych w dążenia niepodległościowe i wspaniała okazja do promocji Naszej Małej Ojczyzny. (wstęp aut. Leszek Duszyński)